Tijdens mijn opname hebben we elke vrijdag “schrijfgroep” dit is echt wel iets voor mij, omdat ik het vaak heel fijn vind dingen van mij af te schrijven. Maar dat begrijpen jullie wel, als je mijn blog zo leest. Nou heb ik al een paar keer daar iets geschreven, er zit altijd een thema aan vast. En dan daarna voorlezen aan de groep. De eerste keer wilde ik het zelf niet voorlezen, dat vind ik best wel erg eng. Maar wilde het wel delen met de groep. Dus liet ik de therapeut het voorlezen, ook dat vind ik moeilijk om het dan aan te horen. Maar beter dan zelf voorlezen. Maar de tweede keer ging dat al anders, want toen ben ik het wel gaan voorlezen. Daar begin ik nu dus een beetje aan te wennen. Toch als ik het dan zo voor lees vind ik het vaak best wel heftige stukken die eruit komen. Dat ik ook de reden dat ik hier niet alles ga posten. Maar vandaag heb ik iets wat ik vorige week heb geschreven naar aanleiding van de verlof die er aan zat te komen. Het thema angst was dat, en dat ga ik vandaag met jullie delen.
Ik keek echt heel erg uit om naar huis te gaan. En nog wel, maar de spanning overheerst nu heel erg omdat ik Max helaas niet alle dagen bij mij thuis mag hebben. Niet mogen is een groot woord. Maar het is meer dat het niet verstandig is. En ja die voel ik nu ook wel heel erg. Juist omdat ik nu veel hoor hoe Max en ik hier aan het veranderen zijn. Dat wil ik niet op het spel zetten om thuis teveel van mijzelf te vragen in de zorg naar Max. Alleen hem nu gelijk twee nachten naar opa en oma te brengen vind ik wel erg snel gaan. Hij is nog maar 1 keer daar voor een paar uurtjes geweest. En lag toen alleen maar te slapen. Nu heb ik zoveel in mijn hoofd. Als het maar goed gaat. En het liefst op mijn manier. Dat hij genoeg drinkt, genoeg slaapt en lekker mag spelen. En wat als hij enorm gaat huilen, hoe gaan ze daarmee om. Gaan ze niet elk moment hem troosten als hij huilt en in bed ligt. Want heb dat net zelf geleerd hem te laten huilen, dat hij vanzelf weer in slaap valt. En dan nog niets gezegd over de brace, durf ik dat aan dat ze die losmaken om hem om te kleden. Zijn schoenen uit dat is nog erger. Als ik daaraan denk komt er wel angst dat ze misschien ze verkeerd aan doen. En ja ik weet dat ze goed voor hem zullen zorgen en lief zijn. Maar ik ben er nog niet aan toe hem daar te laten logeren. Helaas heb ik geen keus hierin en hoop ik dat dit een mooie leerweg is en meer hun kan vertrouwen om het zo nu en dan over te nemen van mij.
Ik ga dus nu wel met angst naar huis toe.
En ja dit was dus zeker een leer moment, en alles is goed gegaan. Zoals jullie al hebben kunnen lezen in “Verlof“
Recente reacties