Tattoo ter herinnering aan Daan

Al een tijdje had ik in me hoofd een nieuwe tattoo te laten zetten, deze keer eentje speciaal ter nagedachtenis aan Daan. Nooit verwacht dat hij nu op me lichaam zou staan. Want op het moment dat ik zeker wist wat het moest worden was ik al weer in het traject IUI bezig. En dat is de reden waarom ik toen geen tattoo wilde laten zetten. Stel je voor dat ik hem net had laten zetten en zou ineens zwanger zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er dan iets mis zou gaan met me kindje. Na drie maanden raakte ik dan ook zwanger, dus ik dacht dat deze pas gezet zou worden nadat we een tweede kindje gekregen hadden. Maar toen kreeg ik een miskraam, ik zag mijn kans om nu dan mijn tattoo te laten zetten.

Het stond al vast dat het in Den Haag gezet zou worden. Daar heb ik mijn eerste ook laten zetten door Jolanda. Helemaal top gewoon, ze stellen je daar heel erg op je gemak wat heel fijn is. En zeker als het om zo,n gevoelige plaat gaat. Bang om daar in huilen uit te barsten of in het ergste geval een paniekaanval te krijgen. Van de week 1 juli was het dan zover. De dag ervoor had ik afgesproken met mijn vriendin Linda die woont in Zoetermeer. Heb daar dan ook een nachtje geslapen. Nou ja slapen kan je het niet noemen, heb wakker gelegen op het luchtbed in de woonkamer. Helaas moest ik ook al om 07.00 opstaan. Haar man moest naar het werk. Het luchtbed moest dan ook gelijk opgeruimd worden vanwege de vier katten die daar rondlopen.

Om 09.30 had mijn vriendin een afspraak staan voor haar werk, daarvoor werd ze gebeld op het moment dat ze op mij stond te wachten toen ik met de trein aankwam. Ik heb me dan wel even verveeld daar in het centrum. De meeste winkels waren nog dicht, ook was het veelte warm om rond te slenteren. Ben wel even de Primark in gegaan. Na haar gesprek zijn we uitgebreid daar gaan shoppen. Daarna waren we wel erg moe van de warmte en wilde we even op een terras gaan zitten. Lekker in de schaduw. We hebben vroeg geluncht want we moesten nog op tijd van Zoetermeer naar Den Haag voor mijn afspraak. We waren wel iets te vroeg, ook liep het nog eens een uur uit. Maar eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Ik was zo zenuwachtig dat ik echt steken in me buik had, was er echt ziek van.

Daar werd ik al snel rustiger toen we aan de praat raakte met de medewerkster van de shop. Ze wist de reden al van het plaatje wat ik ging laten zetten. We hebben gepraat over Daan en dat voelde fijn. Toen was het zover om in de stoel plaats te nemen. Helaas merkte ik dat ik weer wat onrustig werd, het gevoel van het overlijden van Daan kwam terug. Juist omdat de plek waar hij gezet werd de plek is waar zijn koppie lag toen hij overleed. Boven mijn rechterborst. Ook had ik steeds het gevoel van dat er elk moment een ambulance langs kon rijden. Gelukkig die nachtmerrie bleef uit. Uiteindelijk werd ik zo moe van al die gedachten en de pijn die ik voelde van het tatoeëren dat ik er eigenlijk helemaal klaar mee was. Maar gelukkig hij stond erop. Ze liet me in de spiegel kijken, ik voelde tranen. Maar ze kwamen niet, zo mooi, zo dankbaar, zo trots. Mijn kleine jongen in gedachten met deze mooie baby engel.

Please follow and like us:

Comments

comments