Vandaag is het precies een half jaar geleden dat Daan zomaar uit het niets in mijn armen voorgoed in slaap viel. Wat klinkt dat lang geleden, het voelt lang geleden. Maar eigenlijk is het nog maar zo vers. De tijd gaat veelte snel. Ik mis mijn kleine mannetje zielsveel. Ik mis wie ik zelf was…
De eerste keer buidelen met papa. Hierbij smelt ik gewoon weg, mijn 2 mooie mannen.
Please follow and like us:
Pfoe… je woorden “Ik mis wie ik zelf was” komen heel hard binnen. Ik kan het me zo voorstellen.. Wat een gemis.
Odile onlangs geplaatst…TAG: Blogspiratie
Wat een kleine bink zo op de foto. Veel sterkte vandaag.
MamavanElara onlangs geplaatst…Gewoon… Zomaar.
Prachtige foto! Dikke knuffel!
Anneleen onlangs geplaatst…#PlukhetGeluk project 5