Ik ben best wel heel onzeker over heel veel dingen. Onzeker in het moederschap, onzeker over mijn lichaam, onzeker met nieuwe dingen en mensen, onzeker om gewoon te doen en mijzelf te zijn. Onzeker in het leven zelf. Dit brengt wel veel remmingen met zich mee, en zie dit graag anders. Ik wil gewoon kunnen leven zoals ik dat diep van binnen wil. Maar mijn onzekerheid houd me in heel veel dingen tegen. Toch is het veel minder geworden in de jaren, en ben ik steeds meer dingen gaan doen die ik leuk vind. Of vooral dingen doen die moeten, en je dan wel over die onzekerheid moet heen stappen. Een voorbeeldje van het moeten. Max wordt steeds ouder en nu hij op school zit wil hij regelmatig met vriendjes spelen. Dat is prima, maar dan moet ik hem ook weer ophalen. En daar speelt mijn onzekerheid op, want ik ben altijd bang dat ik niet kan vinden waar ik moet wezen. Ik ben zo slecht in nieuwe plekken bezoeken, ja zelfs in mijn eigen dorp. Maar dit is een moeten, en omdat het om Max gaat zet ik me daar heel snel overheen. En denk ik er niet bij na als ik weer JA heb gezegd op een speelafspraakje. Na die tijd als ik hem heb opgehaald heb ik altijd het gevoel van waarom maak ik me toch zo druk om dit soort dingen. Want het komt altijd wel goed…
Echt leren leven
Om echt te genieten van het leven, is het goed dat je de dingen doet waar je blij van wordt. Maar dat zijn voor mij juist vaak de dingen die ik spannend vind. Ik vind het in het algemeen al eng om echt te leven. Ik weet dat ik mijn onzekerheid aan de kant kan zetten om het gewoon te doen. Maar daar gaan wel heel veel stappen aan vooraf. Het helpt wel dat ik nu twee ochtenden in de week naar dagbesteding ga. Op mijn eigen verzoek starten we de ochtend op met een dansje samen met eigenaresse van Nous. Daar sta je dan op het enorme grote veld, waar iedereen op neer kan kijken. En dan start de muziek, dan gaat de knop om sta ik daar blij te dansen en zingen op de muziek. Het blijft steeds weer spannend, maar de dag zo starten is toch echt wel leven. Hierdoor ben ik zelfs begonnen met Zumba/Salsa les op dezelfde plek als mijn dagbesteding.
Dingen nooit echt afmaken
Ik vind veel dingen leuk, en wil ook steeds meer leren wat te maken heeft met mijn eigen ontwikkeling. Het fijn en blij leven te creëren, en dat begint toch wel bij zelfliefde. En die zelfliefde is een heel leerproces bij mij. Maar zo begin ik vaak aan dingen die ik leuk vind om te leren, maar er vervolgens niet het lef voor hebben er iets mee te doen. Zo heb ik de laatste keer een workshop Acces Bars gedaan, om hier mensen van te laten genieten. Alleen tot nu toe is dat er weinig van gekomen. Wel heb ik een vriendin een paar keer een sessie gegeven, maar daar bleef het dan ook bij. De onzekerheid is dan, kan ik het wel, hoe kom ik aan mensen die graag een sessie willen. Dan moeten ze bij mij thuis komen, en dan… En toch kriebelt dit soort dingen dat ik graag er voor een ander wil zijn om liefde aan de wereld mee te geven. Ondanks ik de dingen niet afmaak, voelt het wel als zelfontwikkeling en is het nooit weg gegooid geld om deze dingen te hebben geleerd. Dit maakt me zoals ik ben, en waar ik naar toe wil.
Er komt een moment dat alles op zijn plek valt en dat alles wat ik heb geleerd van pas gaat komen. Dat ik wel echt iets af maak, mijn droom.
Herken jij jezelf in het thema onzekerheid?
Vooral het eerste wat je schrijft over max ophalen van een speeldate is zo herkenbaar.
Kan ik het wel vinden? Rij ik wel goed? Moet ik hier zijn? Welk nummer was het ook nog maar ( terwijl je al 10x gekeken hebt op je telefoon welk nummer je moest hebben). En als ik het dan gevonden heb en er dan ook nog eens geen naambordje hangt begint de twijfel weer… ben ik wel goed? Is dit het goede huisnummer? Nog maar weer een keer kijken ( en dat is de 11e x).
Maar achteraf zo niet nodig.
Google weet exact te vertellen waar ik langs moet. En tegenwoordig met earth en satteliet beelden is een fofo van het huis ook zo te vinden.